Wirtualne miasto

lady_cocee

Angela otworzyła dom i zostawiła wózek w holu. Przekręciła klucz w zamku, zdjęła małej kurtkę i sweterek. Pozwoliła jej swobodnie raczkować wokół kanapy. W jednej chwili jednak z powrotem ją ubrała i już na rękach poszła z nią do szpitala.

Ty

Ty usiadł na ławce przed domem by złapać oddech. Angela posadziła Ruth w chodziku i przyszła po męża.
- Jest mi przykro, że musisz tak mnie obsługiwać.. -powiedział i spuścił głowę.

lady_cocee

Angela łykała cały czas łzy, odkąd Ty siedział na kanapie i patrzył przed siebie pustym wzrokiem. Łzy już same potoczyły się jej po policzku. Pokręciła głową i próbowała je otrzeć wierzchem dłoni.

Ty

Ty miał ochotę się rozpłakać, ale przecież miał pocieszać Angelę.
- Nie chcę ukrywać przed tobą całej prawdy, Angela... będę Cię widział maksymalnie przez miesiąc, potem już będę rośliną.. proszę, gdy... gdy moje serce przestanie pracować, niech oni mnie sztucznie nie przywracają do życia. ja..niech to skróci moje cierpienie w odpowiednim czasie.

lady_cocee

- Ale ja nie chcę żebyś ty umierał, zrozum.. nie chcę... - załkała Angela i przytuliła się do męża. - Chcę żebyś był tu i zawsze, ze mną!

Ty

Ty nie umiał pohamowac łez. Jedna z nich właśnie toczyła się po jego policzku gdy spadła wprost na kolana Angeli.
- Taka jest kolej rzeczy...proszę.. przynieś mi szklankę wody...

Ashley

OOC: Eh ... Popłakałam się ... Ale nie tylko dlatego że Ty ymiera ... ale przypomniało mi się ...

lady_cocee

Angela poszła do kuchni i nalała pełną szklankę wody. Stanęła pośrodku kuchni. Słyszała śmiech Ruth, którą widocznie Ty zabawiał. Pomyślała, jak trudno będzie jej wychowywać Ruth samą. Cisnęła z całą energią szklanką w posadzkę i patrzyła, jak roztrzaskuje się na podłodze. Nalała jeszcze raz wody, na plamę cisnęła ścierkę i wróciła do męża.
- Powiedz.. jak się czujesz po tej chemii?

OOC: Co ci się przypomniało?

Ty

Ty spojrzał na Angelę i osuszył szklankę wody.
- Jak wyżuta ścierka. Po prostu.. bez ogródek. Błagam, niech ta choroba nie będzie w uwarunkowaniu genetycznym Ruth...

lady_cocee

Angela nie mogła powstrzymać łez. I tak dobrze wiedziała, że Ty szybciej zejdzie z tego świata niż podejrzewa.
- Wiem, że nie chcesz się poddać bez walki. Wiem, że walczysz dla siebie, dla mnie, dla Ruth, dla rodziny.

Ty

Ty poczuł, że robi mu się słabo.
- Kocham Cię.. kocham cię Ruth... - szepnął tylko i osunął się na kanapę. Słyszał jak przez watę, że Angela wzywa pogotowie. Potem słyszał już tylko wycie syreny.

lady_cocee

Angelina wróciła do domu. Położyła Ruth w leżaczku, wykąpała ją, dała jej jeść i przez chwilę próbowała uśpić. Dziewczynka szybko zasnęła, jakby rozumiejąc co się stało. Angela zeszła na dół i położyła się na kanapie.

lady_cocee

Angela obudziła się rano. Otworzyła mechanicznie powieki, jakby była robotem, a nie człowiekiem. Poczuła zaraz słone łzy spływające po policzkach. Miała dość takiego życia. Jak ma sobie sama dać radę? Bez pomocy męża? Przecież to niemożliwe... Wstała i poszła do góry. Ruth jeszcze spała. Usiadła przy niej cicho pochlipując.

lady_cocee

Angela wstała po cichu i zeszła na dół. Musiała pójść do Jess porozmawiać o pogrzebie. Znów myślała o tym, czy da sobie radę. Usiadła przy stole i próbowała nie płakać.

lady_cocee

Angela złapała się na obsesyjnych wyobrażeniach pogrzebu męża. Podniosła się, poszła po córeczkę i usiadła z nią na kanapie. Dziewczynka bawiła się kolorowymi zabawkami. "Jaka ona jest beztroska..."