Wirtualne miasto

Rachel

Rachel uścisnęła Jess.
-Przykro mi. Wiem jak to jest. Moi rodzice umarli jak mialam 12 lat- mówiła płacząc nad dziewczyna. Taka byłą Rachel płakała gdy ktoś płakał. Śmiała się gdy ktoś się śmiał.

Fala

- Ostatnio bardzo rzadko go widywałam... Właściwie nie chciałam... "Spieszmy sie kochać ludzi, tak szybko odchodzą"... O-mój-Boże... Tak zaniedbałam moje kontakty z tatą... A teraz ejst juz za późno!!! Go już nie ma!!!

Rachel

Rachel jeszcze bardziej przytuliła się do Jess.
-A może on tak chciał? Powinniśmy się cieszyć że jest w niebie z Panem Bogiem. NIe myślmy tylko o sobie. Moze to była wola Boga. A z drugiej strony płacz i szloch. Dlaczego życie jest tkaie trudne?

Fala

- Ty przynajmniej masz Mike'a... I... - wskazała na brzuch Rachel. - ...i nowe życie.

Rachel

-Jess. Ty je sobie też ułożysz nawet szybciej niż myślisz. Nie użalaj się nad sobą. Wszyscy w mieście cię kochamy. Jakbyś czegoś potrzebowała zawsze możesz wpaść do mnie lub do Mike'a. Myśle ze nie tylko do nas.

Fala

Jess otarła mokre oczy chusteczką.
- dzięki, Rachel... Ja wiedziałam, ze mnie zrozumiesz...

Rachel

Rachel trzymając cały czas Jess w objęciach pocałowała ją w czoło jak matka. Wiedziała że jest od Jess młodsza o całe 2 lata ale to sie teraz nie znaczyło.
-Pamietaj że masz nas.

Fala

- O Boże, a myślałam, że w tym mieście nie będę się czuła dobrze...

Rachel

-Tfu! Nigdy tak nie mów! Zobaczysz że będzie ci tu dobrze. Aha. Wiem że to jeszcze za wcześnie ale zostaniesz chrzestną naszego maleństwa?

Fala

Jessica rozpromieniła się.
- Naprawdę... Chcecie...?!

Rachel

-Jasne że chcemy- uśmiechnęła się Rachel.

Fala

- Suuupeeeer... - uśmiechnęła się.
Miała coś jeszcze dodać, ale przerwał jej sygnał komórki. To był SMS od jej siostry.

Rachel

Rachel chciała juz sie zapytać od kogo i po co ale pomyślała że to nieładnie wiec sie nie odzywała.

Fala

- Muszę już iść... - mruknęła Jess. - Dzięki za wszystko. - powiedziała. Ubrała kurtkę i wybiegła z siłowni.

Rachel

Rachel pomachała jej na pożegnanie. Usiadła. Pogłaskała się po brzuchu.
-Powiedz mi maleństwo dlaczego życie jest takie trudne do rozgryzienia- odpowiedziało jej kopnięcie w brzuch. Uśmiechnęła się i wróciła do zajęć.